Chihuahua – mały pies o wielkim sercu

Chihuahua to rasa klasyfikowana do grupy „psów ozdobnych i do towarzystwa”. Jej przedstawiciele, według wzorca rasowego, osiągają 1,5-3kg oraz 15-22cm w kłębie. Mogą mieć zarówno krótką, jak i długą sierść. Nie mają także konkretnej barwy – wszystkie kombinacje są możliwe. Żyją nawet do 18 lat, a w miocie rodzi się przeważnie do czterech szczeniaków.

Panuje przeświadczenie, że pielęgnacja Chihuahua (tak jak Yorkshire Terrier), jest bardzo czasochłonna i skomplikowana. Nic bardziej mylnego! W przeciwieństwie do Yorków, Chi ma zwykłą, zwierzęcą sierść, która wymaga dwóch kąpieli w ciągu roku. Jest to dokładnie ta sama ilość, którą zaleca się pupilom bez względu na rasę. Chi wystawowe są kąpane znacznie częściej, ale tylko po to, by prezentowały się lepiej. Domowy psiak nie jest czyszczony czy czesany częściej, niż kundelek wzięty ze schroniska. Poza tym, tak jak innym psom, przycina im się pazurki oraz czyści uszka, jeśli wymaga tego sytuacja.

Wygląd
Europejski Chihuahua różni się od amerykańskiego. Ten drugi ma dłuższą kufę i nieco inny wyraz pyszczka (warto obejrzeć film „Legalna Blondynka”, by zobaczyć jak wygląda). Nasz (europejski) musi spełniać kilka podstawowych cech. Jest to m.in. gładka i elastyczna skóra, długi i elastyczny wykrok, małe i owalne łapy z wyraźnie rozdzielonymi palcami, duże i okrągłe, ale nie wyłupiaste oczy, zgryz nożycowy lub cęgowy, krótki i szeroki nos. Na wystawach Chi może zostać zdyskwalifikowany za zbyt małą lub zbyt wielką wagę, wąską czaszkę (charakterystyczna dla rasy jest głowa o kształcie jabłka), krótkie kończyny, wady w zgryzie i wiele innych.

Chihuahua to pies, którego „wielkość” określa się wagą, a nie wzrostem. Powstały nawet tabele wagowe, za pomocą których można oszacować, jak duży będzie szczeniak po pierwszym roku życia. Niestety, według hodowców takie przewidywania bardzo rzadko się sprawdzają. Podobnie rzecz ma się z kolorem. Biszkoptowy Chi może stać się nagle rudy, a ciemnobrązowy zszarzeć. To czysta loteria.

Porcelanowy piesek?
Posiadając szczeniaka, trzeba uważać na jego główkę. Znaczna większość Chi posiada niezarośnięte ciemiączko, które zarasta dopiero po kilku miesiącach życia, a czasem potrafi utrzymywać się nawet do 1,5 roku! Chihuahua najczęściej chorują na serce, zapadnięcie tchawicy, genetyczne zwichnięcie rzepki kolanowej i zapalenie spojówek. Nie znaczy to, że są chorowite. Choroby zagrażają im w tym samym stopniu, co innym psom. Aby zapobiec problemom z oddychaniem, unika się zakładania szelek (znacznie lepsza jest obróżka), a oczy pielęgnuje się, przemywając je codziennie solą fizjologiczną lub specjalnym płynem, gdyż Chi mają to do siebie, że „płaczą”. Charakterystyczne jest także drżenie ciała, zupełnie niezwiązane z wychłodzeniem organizmu. Niektóre Chi trzęsą się ze stresu, niektóre od wiatru, a niektóre tak po prostu – dla zabawy.

Kontrowersyjną kwestią jest noszenie psa na rękach. To oczywiste, że mały rozmiar uniemożliwi mu przejście kilkunastu kilometrów, ale nie wolno popadać ze skrajności w skrajność. Należy zachować zdrowy rozsądek, pamiętając, że Chihuahua to pies, a pies ma własne cztery łapy, na których potrafi się przemieszczać. Musimy częściej patrzeć pod nogi i uważać, by nie go kopnąć czy nie nadepnąć, ale na tym koniec. Kruche kości nie są usprawiedliwieniem do ciągłego noszenia go na rękach (a już tym bardziej w różowej, puszystej torebce). Chihuahua nie jest z porcelany, nawet jeśli z racji drobnych rozmiarów ma kilka specjalnych przywilejów.

Dla kogo?
Chi jest pieskiem kochającym towarzystwo, bardzo energicznym i skocznym. Nie lubi zimna, a do poczucia bezpieczeństwa starczy mu widok ukochanego (i ciepłego!) mieszkania. Jeśli mamy małe dzieci lub często nie ma nas w domu, zakup pieska raczej nie będzie dla nas dobrą opcją. Chihuahua to wielki pieszczoch. Lubi siedzenie na kolanach, ale także zabawy kolorowymi piłeczkami, piszczącymi kośćmi i sznurkami. Jeśli będzie miał wybrać sobie kompana do zabawy, zawsze wybierze psa swojej rasy, gdyż ma naturę klanową.

Kupno powinniśmy przemyśleć, oceniając własny charakter. Jeśli jesteśmy nerwowi lub niecierpliwi, pies zdecydowanie nie jest dla nas. Łatwo go nauczyć załatwiania na matę w wieku szczenięcym, ale nie tak łatwo całkowicie oduczyć. Sporo właścicieli zostawia podkład do końca życia, tak na wszelki wypadek. Mówi się, że z racji niewielkiego wzrostu pies ten potrzebuje częściej wychodzić na dwór. Oczywiście na krótko, ale jednak częściej.

Chihuahua to piesek przede wszystkim dla ludzi radosnych, dobrych i ciepłych. Ma niewielkie rozmiary, ale za to ogromne serce, którym mocno kocha swoich właścicieli. Przyzwyczaja się do nich w krótkim czasie. Zaczyna ufać, odsłania brzuszek do głaskania i usypia owijając się dookoła szyi, niczym boa. Łatwo go skrzywdzić i przestraszyć. Jeśli nie jesteśmy zdecydowani, nie kupujmy go. Nie narażajmy maleństwa na stres i choroby. Częste kłótnie w domu niekorzystnie wpłyną na jego charakter. Piesek stanie się nerwowy i zlękniony. A jeśli jednak go kupimy, kochajmy tak mocno jak on nas.

Olga Kublik
(olga.kublik@dlalejdis.pl)