Co nieco o mizofonii

Głośna muzyka, gwizdanie, chrapanie, szuranie, tykanie zegara, szczekanie psa, mlaskanie, chlipanie, chrząkanie, pociąganie nosem, przesuwanie mebli, kapanie wody, mieszanie napojów łyżeczką, głośny płacz, klikanie myszką komputerową, pisanie kredą po tablicy, skrzypienie drzwi – to przykłady dźwięków, które dla cierpiącego na mizofonię bywają niezwykle drażniące. Osoby z obniżoną tolerancją na dźwięki mogą czuć, słysząc je, niepokój, irytację bądź złość. Występować u nich mogą także stany lękowe oraz chęć natychmiastowego odizolowania się od nieprzyjemnych wrażeń słuchowych.

Przypadłość tę opisano po raz pierwszy dopiero w 2000 roku. Stwierdzono wtedy, że dotykać ona może zarówno kobiet, jak i mężczyzn oraz że pojawić się może w dzieciństwie. Mizofonikom zaleca się używanie słuchawek na uszy, psychoterapię lub terapię habituacyjną. Polega ona na tym, że dźwięk wywołujący w pacjencie negatywne emocje kojarzony jest z czymś pozytywnym.

Najbliżsi osób cierpiących na mizofonię nie mają łatwo. To właśnie ich zachowania są bowiem najczęściej przyczyną dyskomfortu mizofonika. Jeszcze gorzej ma jednak osoba dotknięta mizofonią. Nie dość, że w domu wiele rzeczy ją denerwuje i jest powodem lęków, to każde przebywanie w miejscu publicznym lub zakładzie pracy okazać się może prawdziwym koszmarem. Jakby tego było mało, nawet pobyt na łonie natury nie jest dla mizofonika ukojeniem. Sporo nadwrażliwców na dźwięki nie znosi bowiem śpiewu ptaków, bzyczenia pszczół, szelestu spadających liści czy szumu wody.

Nie został odkryty jeszcze niestety żaden środek farmakologiczny zwalczający objawy mizofonii. Można jednak na szczęście łagodzić symptomy tego zaburzenia. Warto więc, gdy zdiagnozowano u nas nadwrażliwość na dźwięki, znaleźć dobrego specjalistę w tej dziedzinie.

Iwona Trojan
(iwona.trojan@dlalejdis.pl)

^{Fot. pixabay.com}