„Głaskologia. Faktyczne reguły motywowania i rozumienia motywacji” – recenzja

Uwielbiam słowotwórstwo, toteż druga – po „Życiologii, czyli o mądrym zarządzaniu czasem” – książka Miłosza Brzezińskiego, którą miałam przyjemność przeczytać, przypadła mi do gustu już samym tytułem. „Głaskologia. Faktyczne reguły motywowania i rozumienia motywacji”, bo o tej pozycji mowa, to niekonwencjonalny* poradnik, którego autor zaproponował czytelnikom pełną uroku, zapadającą w pamięć i – co istotne – użyteczną koncepcję głaskologii, czyli stosowania wobec ludzi odpowiedniej liczby głasków, aby po pierwsze żyło im się dobrze, po drugie skuteczniej robili to, czego się od nich wymaga.

* Tu krótkie objaśnienie użycia słowa „niekonwencjonalny”. Uważam, że zarówno książki Brzezińskiego, jak i on sam to esencja niekonwencjonalności i odmienności od wszystkiego, do czego przywykliśmy. Współcześnie powtarza się raczej, że możemy być najlepsi, możemy zrobić wszystko, chcieć to móc i tak dalej. Kiedy co rusz trafiamy na ścianę, zastanawiamy się, co jest z nami nie tak. Brzeziński wyjaśnia: nic. Nie trzeba – ani nawet się nie da! – być najlepszym. Można za to i warto być wystarczająco dobrym. Dla siebie, bliskich, otoczenia. Takie porady nie nadają się na plakaty reklamowe. Świetnie za to sprawdzają się w codzienności. Jeśli więc szukacie porad, dzięki którym zyskacie szansę zmiany życia na troszkę lepsze, „Głaskologia…” i pozostałe pozycje tego autora są dla Was. A jeżeli wolicie dawać szansę górnolotnym hasłom estradowych coachów – cóż, trzymam kciuki!

Wracamy do tematu. Głask to odpowiednik dobrego słowa, komplementu, pochwały, wsparcia, nagrody. Jest czymś, co się ludziom należy. Głaskania bowiem nie można traktować jako dodatku do życia, lecz jako konieczność biologiczną. Służy rozwojowi psychicznemu i fizycznemu. Bez głasków nie tylko trudno ludziom znaleźć motywację do działania, ale w ogóle dobrze o sobie myśleć, wierzyć w swoją wartość i tak dalej.

Inną ważną zasadą głaskologii jest to, że nikt nie wykona głasków za nas. Ponieważ „chętniej słucha się ludzi, których się lubi, niż tych, którzy mówią prawdę”, naszym zadaniem staje się dostarczanie odpowiedniej porcji głasków najbliższym. Odpowiedniej, czyli jakiej? Jak wynika z badań przytoczonych przez Brzezińskiego, minimalną proporcją w domu jest 5:1, w pracy zaś 3:1 (to liczba pochwał przypadająca na liczbę przygan). Nie należy jednak wychodzić ponad proporcję 11:1, bo bezkrytycyzm krzywdzi równie poważnie co ostrzał krytyki.

Podczas lektury „Głaskologii…” wypisałam sobie, tak jak poprzednio, sporo interesujących sztuczek do zastosowania w codzienności – w relacjach z bliskimi. Jedną miałam okazję przetestować już w trakcie czytania. Muszę przyznać, że rozdawanie głasków daje mnóstwo radości i satysfakcji. To cudowne uczucie widzieć, że sprawiło się komuś radość, po prostu go doceniając (tak rzadko to robimy!). Na dodatek wcale nie trzeba się wysilać, zmuszać ani poświęcać. Wielkie czyny nie są konieczne. W „Głaskologii…” pada takie oto zdanie, które bardzo mi się spodobało: „Dobry stan i szczęście nie buduje się wcale lepiej wielkością pozytywnych zdarzeń, ale ich częstotliwością”.

Jeżeli odwykliśmy od komplementów – przyjmowania ich i prawienia – nic straconego. Z książki Brzezińskiego dowiemy się zarówno tego, co mówić, jak i w jaki sposób to robić (druga część jest nawet ważniejsza). Ba! znajdziemy rozpiskę rodzajów i wagi komplementów. Jeśli jedne wydają się ponad nasze siły, możemy wypróbować inne. Co nam to da? Szczęście własne i osób, na których nam zależy. Trochę gorącej czekolady wlanej do kubków (z lektury dowiecie się, o co chodzi ). Mnie to przekonuje.

Olga Kublik
(olga.kublik@dlalejdis.pl)

M. Brzeziński, „Głaskologia. Faktyczne reguły motywowania i rozumienia motywacji”, 989 – Instytut Kreowania Skuteczności, Warszawa, 2013.