„Miejsce na Ziemi” - recenzja

„Dwunastoletnia Lila Langdon jest świadkiem jak podczas wystawnej urodzinowej kolacji, jej matka wręcza ojcu prezent: ręcznie tkany, misternie wykonany obrus. Dziewczynka nie widzi, co dokładnie się na nim znajduje, ale efekt jest porażający - goście truchleją i uciekają w popłochu, a ojciec zamyka się w swoim gabinecie, gdzie popełnia samobójstwo. Ta tragedia kładzie kres jej dzieciństwu w Indiach i zmusza do wyjazdu do Sussex do ciotecznej babki Wilhelminy, gdzie Lila postanawia rozwikłać rodzinną mroczną tajemnicę skrywaną przez lata...”

Opis książki zamieszczony na odwrocie zaciekawia, ale równocześnie poraża, bo widocznie stało się coś strasznego w życiu, niewinnej jeszcze, Lilly. Było to coś niezrozumiałego dla Europejczyków. Opis, i jednocześnie krótka notka o życiu Umi Sinhy, autorki, która również w młodym wieku wyjechała z Indii tworzy aurę tajemniczości wokół debiutanckiej powieści.

„Miejsce na ziemi” jest prowadzone przez trzech narratorów, a właściwie przez trzech kolejnych, członków pokolenia tej samej rodziny, Cecily, następnie przez Henry'ego oraz Lily, która została rzucona pomiędzy dwa światy.

Na początku znajduje się drzewo genealogiczne, które pomaga zrozumieć i uporządkować więzy rodzinne. Sposób opowiadania historii jest zróżnicowany, opowieść Cecily jest przedstawiona przez jej listy do siostry. To historia rodziny, w której nie zawsze działo się dobrze. Niektórych krzywd nie można przemilczeć, bo miały niezwykły wpływ na dalsze pokolenia. Historia rodu jest połączona z dziejami świata. Umi Sinha przedstawia czas brytyjskiego panowania w Indiach po koniec pierwszej wojny światowej. To połączenie opowieści jednostki i masy o próbie wyzwolenia się spod kolonialnej przemocy. Obraz Indii jest pokazany prawdziwie, nie odczuwa się sztuczności, ale wyrazisty zapach doprawionych potraw i kurzu unoszącego się wśród przemierzanych dróg. Debiut bardzo udany.

Sylwia Wasin
(sylwia.wasin@dlalejdis.pl)

Umi Sinha, Miejsce na Ziemi, Warszawa, Wydawnictwo Marginesy, 2016