Stwardnienie rozsiane

Jest przewlekłym schorzeniem układu nerwowego, polega na nieprawidłowym przekazywaniu impulsów nerwowych.

Czytaliście powieść „Tańcząc z delfinami” czy „Jak gdybyś tańczyła”? A może oglądaliście film o Stephenie Hawkinsie? Jeżeli nie, warto to nadrobić. Pozycje, o których mowa doskonale pokazują jak zmienia się człowiek i jego ciało w czasie tej okrutnej choroby.

Stwardnienie rozsiane jest schorzeniem ośrodkowego układu nerwowego; najczęściej zapadają na niego osoby powyżej 20 roku życia. Częściej na chorobę narażone są kobiety niż mężczyźni. Jego powstawanie nie jest jeszcze dokładne zbadane; wiadomo jednak, ze choroba niszczy osłonki włókien nerwowych. Włókna nerwowe bez osłonek nie są w stanie przewodzić sygnałów z układu nerwowego. To z kolei prowadzi do szeregu problemów neurologicznych. Pierwszą oznaką choroby jest ogromne zmęczenie mimo braku wysiłku fizycznego, a kolejnym zapalenie nerwu wzrokowego.

Najczęstszymi symptomami choroby w pierwszym jej stadium jest: niedowład kończyn, zaburzenia wzroku, czucia, problemy z koordynacją ruchową. Objawy nie są u wszystkich takie same; występują też w różnym nasileniu. Kolejnymi objawami tej choroby są: zaburzenia napięcia mięśniowego, problemy z mową, problemy z oddawaniem moczu i stolca, zaburzenia emocjonalne i poznawcze.

Choroba może mieć charakter rzutów i remisji (rzuty trwające co najmniej dobę pojawiają się co kilka tygodni lub miesięcy), charakter postępujący (stan chorego nieustannie pogarsza się, a objawy nasilają) lub postępujący z zaostrzeniami (nie ma tu okresów poprawy, a niepełnosprawność postępuje bardzo szybko od samego początku).

Leczenie tej choroby polega tak naprawdę na leczeniu objawów. Przez stosowanie leków można ograniczyć postępy choroby. Choremu pomagają również zabiegi rehabilitacyjne oraz odpowiednia dieta. Zapobiegają one kolejnym rzutom chorby.

Anna Stasiuk
(anna.stasiuk@dlalejdis.pl)

^{Fot. pixabay.com}