„Temperamentne dziecko” – recenzja

Każdy rodzic chciałby mieć ułożone, obowiązkowe i grzeczne dziecko. Dziecko, które nie krzyczy, nie miewa napadów złości; które zawsze i chętnie bierze udział w proponowanych zabawach; które z empatią podchodzi do innych dzieci, wypełnia powierzone mu obowiązki, a kiedy rodzic jest przemęczony, idzie grzecznie do pokoju i bawi się swoimi zabawkami.

Niestety, twoje dziecko takie jest, prawda? Ty z publicznych miejsc musisz ewakuować się po kilku minutach, aby innym bębenki w uszach nie popękały, nieprawdaż? Twój maluch jest głośny i ekspresyjny, a do tego tak zawzięty, że jak się uprze to koniec świata. Czy się mylę? Być może nie zdziwisz się, jeśli dodam, że jest roztargniony (gdy wyślesz go po puzzle, wróci z klockami albo w ogóle nie wróci, bo zajmie się czymś innym), wyjątkowo wrażliwy na bodźce i nad wyraz aktywny. A może twoje dziecko jest po prostu temperamentne?

Poradnik „Temperamentne dziecko” jest nie tylko światowym bestsellerem, ale przede wszystkim poradnikiem napisanym przez matkę, która sama jest posiadaczką takiego niezwykłego dziecka. Dziecka, które „jest jak kula ognia w pokoju pełnym gumowych piłeczek”. Bardzo często rodzice takich dzieci czują się osamotnieni, wykluczeni, nieudolni, gdyż wszystkie – nawet te łagodne – metody wychowawcze zawodzą. Czują też z pewnością wstyd, kiedy ich dzieci określane są mianem „nieznośnych” czy „krnąbrnych” (a są to najłagodniejsze określenia). I to z myślą o nich została napisana ta pozycja. Dr Mary Sheedy Kurcinka w swojej książce stara się przekonać rodziców, że temperamentne dziecko to nie koniec świata! To dziecko, które naprawdę da się wychować, z którym da się wytrzymać i którego „temperamentność” da się pokochać!

Poradnik został podzielony na 4 części. W pierwszej Dr Kurcinka stara się zdefiniować, kim jest temperamentne dziecko, jakie ma cechy i w jaki sposób je zdiagnozować. W drugim rozdziale nazwanym „Praca nad temperamentem” każda z cech dziecka temperamentnego jest szeroko omawiana. Są też podane przykłady typowych zachowań, a także problemy, które one generują wraz z propozycjami ich rozwiązań. Oczywiście warto próbować, wdrażać je w życie, ale trzeba pamiętać, że nie na każde dziecko one „zadziałają”. Ta książka nie jest listą magicznych zaklęć, ale poradnikiem, który zawiera pewne rady i wskazówki. Trzecia część - „Życie z temperamentem” – jest swego rodzaju plannerem życia z temperamentnym dzieckiem. Są tam zawarte pewne schematy postępowania, wskazówki dotyczące powtarzających się czynności, a także opisane sygnały zwiastujące problemy. Szczególnie na tę ostatnią kwestię warto jest zwrócić uwagę, bo jeśli uda nam się wsłuchać w swoje dziecko, rozpoznać wysyłany przez nie sygnał i nadchodzący problem, to możemy jego powstaniu zapobiec i uniknąć tym samym stresu. Przedostatnia z części poświęcona jest relacjom z innymi dziećmi oraz wakacjom i świętom. Wakacje i święta są specyficznym czasem – czasem odpoczynku i relaksu. Wtedy pozwalamy sobie na więcej, częściej coś dzieciom odpuszczamy, na więcej im pozwalamy, a tak przy dziecku temperamentnym postępować nie wolno, gdyż po czasie beztroski będzie nam ciężko wrócić na obraną ścieżkę. Na samym końcu znajdziemy epilog – list autorki do rodziców, w którym podnosi ona na duchu wszystkich tych, którzy wątpią w siebie, swoje możliwości i swoje dzieci.

„Temperamentne dzieci są jak róże – potrzebują szczególnej opieki. I czasem trzeba przedrzeć się przez kolce, aby pokochać piękno tych kwiatów” – pisze dr Kurcinka. I niech te słowa będą wspaniałym podsumowaniem tej lektury, którą gorąco polecam rodzicom swoich niesfornych pociech.

Anna Stasiuk
(anna.stasiuk@dlalejdis.pl)

Dr Mary Sheedy Kurcinka, „Temperamentne dziecko”, Samo Sedno, Warszawa, 2020.