„Zaklinacz koni” – recenzja

Nigdy nie byłam ani fanką koni, ani jeździectwa, a jedyny koń, którego znałam i lubiłam nazywał się „Baśka” (właściwie była to klacz) i należał do mojego dziadka. Pamiętam, jak dziadek woził nas (mnie i moje cioteczne rodzeństwo) dwukółką; jak razem udawaliśmy się na niezliczone wyprawy. To były naprawdę piękne chwile.

„Zaklinacza koni” czytałam, gdy miałam 16-17 lat i wrażenie, jakie wywarła na mnie ta powieść, jest nieporównywalna do niczego innego. Ten ogrom emocji, łzy lejące się z nastoletnich oczu i godziny spędzone pod kocem na rozmyślaniach pamiętam do dziś, więc gdy tylko zobaczyłam, że powieść wznowiono, wiedziałam, że musi znaleźć się w moich rękach.

Grace i jej ukochany koń – Pielgrzym – wpadają pod koła ciężarówki. Obydwoje uchodzą z życiem, jednak ich rany – zarówno psychiczne jak i fizyczne – są bardzo ciężkie. Grace powolutku dochodzi do siebie, jednak jej ukochane zwierzę jest w bardzo ciężkim stanie. Weterynarze, widząc kiepskie rokowania Pielgrzyma, chcą uśpić konia, jednak Anne – matka Grace – nie zgadza się, na takie rozwiązanie, wiedząc, jak bardzo mogłoby to pogorszyć stan jej ukochanej córki. Postanawia więc przemierzyć pół Ameryki, aby odnaleźć Toma Bookera – tytułowego zaklinacza – który jako jedyny może im pomóc…

„Zaklinacz koni” to powieść wielowątkowa, która opowiada nie tylko historię dziewczynki i jej konia, ale porusza też problem relacji rodzinnych wystawionych na próbę; własnych demonów, z którymi trzeba się zmierzyć oraz o przedziwnej więzi, która może narodzić się pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem. Powieść ma w sobie to „coś”, co przyciąga do niej jak magnes. Bije z niej autentyczne ciepło i bardzo łatwo wtopić się w jej klimat. Mam wrażenie, że tło powieści odzwierciedla tak naprawdę pragnienia i tęsknoty każdego człowieka. Surowy, górski klimat Montany, gdzie położone jest ranczo, piękno otaczającej przyrody i czas płynący swoim rytmem to coś, czego wielu ludziom brakuje. Tam wszystko dzieje się naturalnie; nic nie jest wymuszane; życie biegnie swoim rytmem, dopasowując się do praw przyrody, a człowiek jest tutaj jednym z elementów układanki perfekcjonistki, Matki Natury.

Powieść Nicholasa Evansa, nie bez powodu zdobyła ogromne uznanie krytyków i rzesze fanów od momentu, w którym została wydana; nie bez powodu też cieszy się niesłabnącą popularnością do dziś. Pięknie napisana, nostalgiczna, wzruszająca, łącząca obyczajowość z romansem i odrobiną dramatyzmu. Książka zaskakuje i daje do myślenia; pokazuje nam, że wieczność trwała, trwa i będzie trwać, a my w tej wieczności jesteśmy zaledwie ulotną chwilą, którą musimy wykorzystać, bo tak naprawdę tylko ją mamy. Pozwala nam docenić piękno świata; mieć nadzieję i uronić przysłowiową „łezkę”, bo choć powieść raczej nie należy do kanonu monumentalnych i ważnych dzieł, z pewnością należy do tych „lżejszych” i „ludzkich”, a te zawsze będą nam potrzebne. Polecam z całego serca!

Anna Stasiuk
(anna.stasiuk@dlalejdis.pl)

Nicholas Evans, „Zaklinacz koni”, Zysk i S-ka, Poznań, 2021.