„Na zawsze martwy” - recenzja

Sukces na rynku księgarskim zaowocował powstaniem serialu telewizyjnego przyjętego przez fanów równie dobrze, a może nawet lepiej niż powieści. Oczywiście, zarówno wersja literacka, jak i serialowa spotkała się również z krytyką, szczególnie, że ostatnie lata to prawdziwy wysyp opowieści z gatunku paranormal. Można powiedzieć, że w pewnym momencie nawet „otwarcie lodówki” groziło spotkaniem z wampirem lub jemu podobnym. Jednak seria autorstwa Charlaine Harris była kontynuowana, a jej ostatnia część kończy się w momencie, który pozostawia furtkę otwartą do ewentualnego powrotu.

Bon Temps nie jest metropolią, to mieścina, jakich wiele - niczym się nie wyróżnia ani na mapie, ani w rzeczywistości. Jej mieszkańcy jednak stanowią prawdziwy kalejdoskop gatunków - właśnie gatunków, bo oprócz ludzi są nimi wampiry, wszelkiej maści „łaki”, czarownice, wróżki i wróże. Z jednej strony sąsiedztwo z niedalekim Nowy Orleanem tłumaczy obfitość urodzaju istot z paranormalnymi cechami, a z drugiej - kto nie pragnie zaznać nieco leniwej atmosfery południa Stanów Zjednoczonych? Ale ten kto sądzi, że spokój jest w takim miejscu aż nadto dokuczliwy, myli się i to bardzo.

Obecność Sookie jest gwarancją dużej porcji zamieszania, nawet jeśli ta stara się, by tak nie było lub w ogóle nic nie robi. Ostatnio znowu życie panny Stackohouse zboczyło z prostej ścieżki, a wydawało się, iż wszystko jest na najlepszej drodze do przynajmniej jako takiej normalności. Jeżeli oczywiście można tak nazwać związek z kilkusetletnim wikingiem Erikiem oraz bycie członkiem dość szczególnej rodziny, że o znajomych się już nie wspomni. Jednak niedawny „dar” Sookie dla przyjaciela okazuje się początkiem nowych kłopotów, można by powiedzieć, że dziewczyna przyciąga je do siebie lepiej niż magnes metal. Jakby tego było mało, była przyjaciółka i niedoszła morderczyni składa jej wizytę, a niedługo potem ta pierwsza zostaje aresztowana jako główna podejrzana o zabójstwo. Zbrodnia, nieporozumienia z „chłopakiem” i diabeł - najprawdziwszy z prawdziwych... Osobą łączącą te sprawy jest nie kto inny jak Stackhouse! To dość dużo nawet jak na nią, w opałach bywała już nieraz, lecz obecnie „trochę” się tego nazbierało.

Jak wybrnąć z trudności, jeżeli ludzie, na których się liczyło nie mogą albo nie chcą pomóc? Na dodatek kolejne problemy pojawiają się na horyzoncie, jakby już wcześniejszych było mało... Co z tym wszystkim ma wspólnego Erik oraz szef Sookie - Sam? Jak zareaguje ona na najnowsze nowiny dotyczące wampirzych praw i ich wpływu na jej związek z jednym z krwiopijców? Jaka rola przypadnie Samowi Merlotowi?

Jak na ostatnią część serii w „Na zawsze martwym” dzieje się dużo, ponieważ autorka nie zadowoliła się wątkami z poprzednich tomów, lecz wprowadziła również nowy. Charlaine Harris przygotowała dla czytelniczek, bo to raczej one są głównymi odbiorcami tego cyklu, kilka niespodzianek, a rozwiązania niektórych dotychczasowych motywów również może zaskoczyć. Główną bohaterką, tak jak wcześniej, jest Sookie Stackhouse i wokół niej skupiona jest akcja „Na zawsze martwego”. To ona jest na pierwszym miejscu, a wszystkie pozostałe postacie są jej uzupełnieniem. Autorka zamyka wszystkie wątki, ale można dostrzec, iż zawsze istnieje możliwość powrotu do nich. Chociaż kilkanaście historii wydaje się i tak ogromnym osiągnięciem, spięcie ich tak, by ostatnia książka nie była jedynie wypunktowaniem tego, co wydarzyło się wcześniej jest dużym plusem. Charlaine Harris w ostatnim tomie o Sookie Stackhouse utrzymała podobny klimat jak w innych częściach - jest więc i południowy spokój, czasem bardzo pozorny, i postacie z nadnaturalnymi cechami, wydające się całkowicie na miejscu. „Na zawsze martwy” nie jest wymuszoną opowieścią i łączy w jedną całość wszystkie poprzednie historie z okolic Bon Temps.

Katarzyna Pessel
(katarzyna.pessel@dlalejdis.pl)

Charlaine Harris, „Na zawsze martwy”, Warszawa, Wydawnictwo MAG, 2013