Nekrofilia – tylko w wyobraźni?

Nekrofilia jest jednym z zaburzeń seksualnych. Podniecenie seksualne następuje wskutek obcowania z martwym ciałem. Dla niektórych źródłem ekscytacji może być sam widok zwłok czy dotykanie pewnych części ciała, niekoniecznie tych związanych z seksualnością, czyli narządów płciowych. Warto zwrócić uwagę na to, iż część osób, których dotyka ten problem, swoje fascynacje seksualne pozostawia w świecie marzeń. Podniecają się myślami o współżyciu ze zwłokami, jednak świat wyobraźni nie przechodzi w rzeczywiste działania. Takich osób może być z pewnością wiele, tym bardziej, że nie ma za bardzo możliwości, aby tego typu preferencje zbadać. Chyba, że ktoś się nimi podzieli z osobami najbliższymi lub będzie mógł pofantazjować na czacie z osobą o podobnych upodobaniach. W Internecie wiele stron poświęconych jest tej tematyce i widać, że osoby korzystające z forów wymieniają się swoimi poglądami, marzeniami na ten temat. Oczywiście przed realizacją fantazji powstrzymuje je zdrowy rozsądek. Obcowanie z martwym ciałem uznane jest w Polsce za bezczeszczenie zwłok i jest karane. Wyjawienie swoich preferencji seksualnych tego typu, nawet jeśliby miały one pozostać tylko w sferze marzeń, wiąże się z ostracyzmem lub po prostu uznaniem niepoczytalności.

Pprócz osób, które fascynują się martwymi ciałami, są także takie, które starają się wcielić swe fantazje w czyn. Bodźcem pozostają nadal zwłoki, jednak osoby te próbują spełnić swą podnietę w świecie rzeczywistym. O przykładach nekrofilii wspominał już Herodot. Nazwa medyczna została wprowadzona przez Dr Guislaina w połowie XIX wieku. Uznaje się ją za rodzaj fetyszyzmu, gdzie fetyszem są właśnie zwłoki. Często łączy się nekrofilię z tendencjami sadystycznymi, ale nie ma na to naukowego dowodu. Czasami ta dewiacja seksualna kojarzy się z nekromanią. Ta zaś jest, można rzec, nie aż tak chorą fascynacją tym, co ze śmiercią związane: pogrzebami, domami pogrzebowymi. Wiele subkultur upatruje swoje zainteresowania w śmierci, chociażby goci, gdzie elementy trumien są na porządku dziennym. Jest to jednak tylko lubowanie się tym zjawiskiem, wedle reguły, że goci interesują się tym, co mroczne. Podobnie tzw. tanatofilia, gdzie osoba podnieca się na widok śpiącej osoby, która kojarzy się jej z osobą martwą. Nie można jednak mylić zainteresowań z preferencjami seksualnymi. Jak w każdej innej dewiacji seksualnej, osoba na nią chora może zyskać spełnienie seksualne zgodne ze swoją dewiacją. Stąd nekrofil może spełnić się seksualnie poprzez spółkowanie z martwym ciałem. Wydaje się być to wielkim odchyleniem od normy, które należałoby leczyć psychiatrycznie. Niestety, znane są na świecie przypadki nekrofilii. W 1959 roku dr Spoerri zebrał i opisał 47 przypadków nekrofilii, z czego aż trzy gdzie osoby de facto współżyły ze zwłokami. W Polsce można przytoczyć przykład Edmunda Kolanowskiego, który kradł zwłoki kobiet i wycinał im genitalia. Światowego formatu nekrofile to Karen Gleenlee, która pracowała w zakładzie pogrzebowym, Leilah Wendel upatrująca w śmierci element romantyczny, seryjny morderca wyprawiający meble i jedzenie z martwych ciał Ed Gein, Dennis Nielsen, morderca i znawca ludzkich wnętrzności Jeffrey Dahmer.

Popkultura i po ten temat sięgnęła, aby tworzyć horrory z gatunku gore. Fascynacja śmiercią z pewnością pozostanie w naszej kulturze, gdyż zawsze ciekawi to, co nieznane i niezbadane. Nekrofilia pozostanie jednak dewiacją seksualną, którą trzeba leczyć.

Sylwia Pardej
(sylwia.pardej@dlalejdis.pl)