„Opowieści pokładowe. Prawdziwe życie na wysokościach” – recenzja

Ale czy faktycznie zawód stewardessy to praca marzeń?

Teresa Grzywocz pracowała w największych liniach lotniczych, również tych egzotycznych. Miała okazje poznać trasy czarterowe i linie lowcostowe. Po latach przeniosła się na menadżerskie jety. Pracę stewardessy zna więc od podszewki. W swojej najnowszej książce „Opowieści pokładowe. Prawdziwe życie na wysokościach” opisuje pracę w zawodzie cabin crew bez owijania w bawełnę. Pokazuje pozytywne aspekty pracy stewardessy, ale również  czarną stronę tej branży. Bo niestety, praca w tym zawodzie wiąże się z wieloma wyrzeczeniami i poświęceniami.

Wydawać by się mogło, że praca stewardessy należy do łatwych, lekkich i przyjemnych. No bo co może być skomplikowanego w podawaniu posiłków, sprzątaniu i kilkugodzinnym uśmiechaniu się? Nic bardziej mylnego. Zwłaszcza kiedy ma się do czynienia z – ładnie mówiąc – kapryśnym i trudnym klientem. Mowa tutaj o milionerach (i ich rodzinach) oraz celebrytach, którzy latając prywatnymi samolotami, żądają od załogi gwiazdki z nieba. Ale nie tylko bogaci i sławni mają swoje wymagania. Także „zwykli” pasażerowie mają swoje humory i zachcianki, a gdy załoga ich nie jest w stanie spełnić, grożą napisaniem skargi do przewoźnika.

Praca w chmurach wiąże się z wyrzeczeniami, jak np. planowanie wolnego czasu, bo przecież zawsze może się trafić nieplanowany lot albo zastępstwo. Innym negatywnym aspektem jest grafik, który zawsze okazuje się być niesprawiedliwy i krzywdzący. Liczne opóźnienia, pretensje pasażerów, niezgrana załoga – wszystkie te czynniki są stresogenne. A wszyscy wiemy, że stres nie wpływa korzystnie i na zdrowie, i na wygląd.

Jest to trzecia książka Teresy Grzywocz opisująca pracę w przestworzach. Miałam okazję czytać pierwsza książkę jej autorstwa „Etat w chmurach”, która opowiadała o początkach jej pracy w zawodzie stewardessy. Z kolei „Opowieści pokładowe. Prawdziwe życie na wysokościach” jest zapisem jej obserwacji i przeżyć związanych z pasażerami, pilotami i współpracownikami. To także historie usłyszane od jej innych współpracowników. To swoista galeria postaci latających wysoko. Niecodzienne sytuacje, celebryci, zwierzęta na pokładzie i różnice kulturowe, które w sytuacji stresowej nie zawsze dadzą się zamieść pod samolotowy dywanik.

Prawdę mówiąc „Opowieści pokładowe. Prawdziwe życie na wysokościach” bardziej zniechęca niż zachęca do pracy w zawodzie stewardessy. Nie jest to praca dla każdego, tylko dla twardych i silnych ludzi z wieloma pokładami cierpliwości. Bo niestety bardzo często trzeba pracować z trudnym klientem. Oczywiście Teresa Grzywocz opisuje pozytywne aspekty pracy, ale przeważają jednak te negatywne. W końcu to opis prawdziwego życia na wysokościach. Oczywiście książkę polecam każdemu, nawet tym, którzy po marzą o pracy w kokpicie samolotu. Lepiej być przygotowanym na to, co może się przydarzyć.

Klaudia Kwiatkowska
(klaudia.kwiatkowska@dlalejdis.pl)

Teresa Grzywocz, „Opowieści pokładowe. Prawdziwe życie na wysokościach”, Wyd. Zona Zero, 2018