"Felix i niewidzialne źródło" - recenzja

Na swojego bohatera wybrał dwunastoletniego, czarnoskórego Felixa, który mieszka wraz ze swoją mamą w Paryżu. Wiedzie szczęśliwe życie, posiada liczną rodzinę z baru prowadzonego przez jego mamę oraz Fatu, która była osobą pogodną i bardzo energiczną. Tak dzieje się do dnia, kiedy umiera właściciel sklepu obok, a na jaw wychodzą niesprawiedliwe, lecz prawdziwe fakty o statusie prawnym baru prowadzonego przez mamę Felixa. Dusza kobiety zaczyna rozpadać się na drobne kawałki - umiera za życia. Na pomoc zostaje wezwany brat kobiety, lecz wyleczyć ją tylko jest w stanie Afryka. Felix zabiera mamę w podróż do przeszłości, by uzdrowić przyszłość.

Aby tworzyć przyszłość, należy pamiętać o przeszłości, bo nic nie bierze swojego początku z próżni. Mama Felixa odrzuciła wierzenia, które ją ukształtowały. Zapomniała, że miejsca, drzewa, zwierzęta posiadają energię, której na co dzień się nie dostrzega, a która na nas wpływa. Zła energia zaczynała zjadać ją od środka i tylko dobro serca jej syna mogły ją uratować od upadku.

"Felix i niewidzialne źródło" jest zgrabną opowieścią o poszukiwaniu swojej tożsamości, pogodzeniu się z przeszłością i potrzeby akceptacji źródła swojego istnienia. Jednak pierwsze odczucie po przeczytaniu tej historii to, niestety, rozczarowanie. Zabrakło mi giętkości języka, do którego przyzwyczaił nas pisarz, ale przede wszystkim czuję niedosyt genezy osi fabuły. Zabrakło mi magii, którą karmił mnie autor we wcześniejszych pozycjach; tej nieposkromionej żądzy wołającej o jeszcze.  Chociaż postać Felixa jest bardzo dobra - mieć takiego syna to wygrana życia. I on również ratuje tą książkę.

Sandra Kortas-Dorsz
(sandra.kortas@dlalejdis.pl)

Eric - Emmanuel Schmitt, "Felix i niewidzialne źródło", Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, Kraków 2019