Kiedy jesteś samotniczką

Zastanawiasz się czy wszystko z tobą w porządku? Oczywiście, że tak!

Nie każdy musi być duszą towarzystwa. Nie każdy odnajduje się w dużej, albo nawet w mniejszej grupie ludzi. W byciu „umiarkowanym odludkiem” nie ma niczego dziwnego, ani złego. Bycie samotnikiem to równie dobry sposób na życie, jak prowadzenie bujnego życia towarzyskiego.

Chyba, że pomimo niechęci do nawiązywania i utrzymywania bliższych relacji, jednak doskwiera ci brak kogoś, kto byłby dla ciebie ważny i dla kogo ty byłabyś ważna… Człowiek jest z natury istotą społeczną- dlatego warto szukać przyjaciół, nawet jeżeli wydaje się to ciężkim zadaniem! Na świecie jest całe mnóstwo ludzi takich jak ty: ludzi, którzy cenią sobie samotność, a jednocześnie pragną mieć kogoś z kim mogliby od czasu do czasu pogadać „od serca”. Jeśli znajdziesz kogoś takiego zyskasz wsparcie i zrozumienie, nie tracąc jednocześnie swojej niezależności i wolności. Samotniczka też może mieć przyjaciół!

Ciemna strona zamiłowania do samotności
Jednak umiłowanie samotności może mieć również złe oblicze. Może być nawet stanem chorobowym!

Prawdziwy problem pojawia się wtedy, kiedy codzienne, zwyczajne kontakty z ludźmi są dla ciebie trudne i męczące. Bowiem każdy z nas musi w jakimś stopniu funkcjonować w społeczeństwie- czy tego chce czy nie. Oczywiście nie musisz pracować wśród ludzi, jeżeli masz na przykład możliwość pracy zdalnej. Nie musisz chodzić na masowe imprezy, ani nawet uczestniczyć w uroczystościach rodzinnych. Ale na przykład wizyta w banku, na poczcie, czy w sklepie, nie powinna być dla ciebie problemem- jeżeli tak jest, to oznacza, że przekroczyłaś granicę normalności i nie jesteś już zwyczajnym samotnikiem. Możesz cierpieć na początki fobii społecznej- powinnaś koniecznie udać się do psychiatry lub do psychologa, bo jeżeli zamiast podjąć leczenie będziesz unikać ludzi, twoja fobia może pogłębić się do tego stopnia, że przestaniesz w ogóle wychodzić z domu!

Katarzyna Lewcun
(katarzyna.lewcun@dlalejdis.pl)

^{Fot. pixabay.com}