Wywiad z Elwirą Watała

Gorszy Pani czytelników,  pisze Pani nieprzyzwoite książki na pograniczu pornografii, ubierając je w pozory opracowania historycznego. Czy  dzięki tym zabiegom nie przekłamuje pani wizerunku postaci historycznych,  obdzierając ich z należnych im zasług,  a w to miejsce tworząc  sfalsyfikowany obraz rozpustników i zboczeńców?!  Ponadto stosuje Pani dość nietypową kolokwialną stylistykę, czasem  z użyciem  wulgaryzmów.
E.W. - Cudownie!  Od pierwszych frazesów powaliła mnie Pani Redaktor lewym sierpowym na obie łopatki. Czyżby zamiłowanie do boksu? Czy  taka szczerość w wyjawieniu osobistych uczuć nie odsłania w Pani chęci   naśladowania mnie? Przecież w swych utworach jestem bezgranicznie szczera i nie podlegam żadnym   utrwalonym opiniom  i sugestiom.
Co do Pani obaw, odnośnie falsyfikacji historii, to  nie pozwalam sobie na żadną fikcję. Wszystkie moje  postacie historyczne przedstawione zostały prawdziwie. Jeśli jednak inni autorzy przyjmują,  że Aleksander Macedoński był  wielkim dowódcą i basta, to ja ponadto pokazuję  go,  zgodnie z prawdą,  jeszcze jako nałogowego pedofila.  W ten sposób odbrązawiam wszystkie historyczne postacie.  Nie jest moim zamiarem, by  z bohaterów  historycznych robić spiżowe pomniki.  To naturalnie może  niektórych drażnić. 
Co zaś tyczy się mojej nietypowej narracji, to jestem z niej dumna. Nie każdy potrafi w suchy akademicki tekst wpleść gawędę, satyrę, ironię,  no i te moje słynne anegdotki,  masowo cytowane w Internecie.

S. - Czyli to zamierzona „woda na młyn pani twórczości”.  Próbuje Pani przeprowadzić rewolucję w stylistyce, spoufalając się z odbiorcą?  Na każdym kroku zwraca się Pani do niego „Drogi Czytelniku” .  Chce Pani zdobyć w ten sposób jego przychylność?
E.W. - To byłoby zbyt proste, a mój Czytelnik  jest bardzo mądry i na ten prostacki hak go nie złapiesz.  Wszystko jest znacznie  bardziej złożone. Po prostu Czytelnik wyczuwa, czy autor jest szczery i autentyczny,  czy to zwykła hipokryzja.  Po licznych spotkaniach autorskich wiem,  że mój Czytelnik mi uwierzył.

S. - W wydawnictwie „Videograf”  wyszła druga Pani książka z cyklu Literatura faktu -  „Kobiety wokół Stalina”.  Czyżby skandalistka współczesnej polskiej literatury Elwira Watała  porzuciła swoją bulwersującą  serię „Skandale historii”  i  wycofała się w inny obszar pisarstwa, przestając wreszcie nas gorszyć pornograficzną tematyką?
E.W. - Kiedy ciągle jesz kawior,  mimo woli zapragniesz czarnego chleba.  Dziewięć książek z tej skandalizującej serii wystarczająco  mnie  wymordowały. Muszę odpocząć od   tych erotycznych bestialstw, które nam serwują tak zwani  „cnotliwi władcy”  w zaciszu swych  królewskich alków, gdy ubrani nie w zbroje,  lecz w domowe bambosze i szlafrok odsłaniają  nieco inne oblicze, mniej sympatyczne, niż sobie wyobrażaliśmy.   Niech sobie odpoczną ze dwa- trzy lata, a potem  świat  ujrzą  i „Kleopatra,  okrutna zabójczyni”,  i „Osiem nieszczęśliwych żon Iwana Groźnego”,  i  tragiczna „księżna Tarakanowa”,      w promocji której na rosyjski tron maczał palce nasz Karol Radziwiłł i która została unicestwiona przez Katarzynę Wielką,  no i te „Zgrzyty i chichoty”, którymi było przepełnione życie władców.

S. - Czy to nie za ambitne założenia? Jakie terminy ukończenia poszczególnych książek Pani zakłada?
E.W. – Och, co za czasy! Lubię, gdy rąbią  prawdę matkę  wprost tobie w oczy, nie  owijając ją w szaty nawet pozorów komplementów. Muszę zdążyć.
Dla potomnych. Prawdziwa ocena pisarza następuje po jego śmierci - to znany aksjomat.

S. - A co z literaturą faktów?  Odejdzie Pani od swego tematu -  stalinizmu?
E.W. - Nie odejdę. Obecnie nawiązuję kontakty z potomkami Stalina, którzy jeszcze żyją.  Co prawda  zostało ich już niewielu. Nie tak dawno rozstała się     z życiem nie tylko córka Stalina Swietłana , ale i jej  siostrzeńcy oraz siostrzenica - Galina, ulubiona wnuczka Stalina.  Lecz jeszcze żyje  jego druga wnuczka Katarzyna, mieszkająca na Kamczatce, a także jego  wnuk Jewgienij  Dżugaszwili -  syn Jakowa Stalina, który  gorliwie stara się zrehabilitować  imię dziadka. Pozostało też jeszcze sporo potomków sławnych dygnitarzy Stalina.  Wiaczesław  Nikonow, wnuk Mołotowa jest obecnie bardzo ważnym człowiekiem w Dumie Rosyjskiej, odpowiada za edukację. Wczoraj, to znaczy  26 października 2014 roku,  bardzo ciekawie mówił w moskiewskiej telewizji   o  Ukrainie, w związku z tamtejszymi wyborami.

S. - Jest wyżej wspomniany proputinowcem?
E.W. - Tak, ale nie ekstremalnie.  Wyraża opinię   Rosjan, iż Rosja  potrzebowała i potrzebuje dobrego  i sprawiedliwego cara.

S. - Czyli zwrot  w  dawną historię Rosji? A być może  w  nie tak dawną, przecież jak pani pisze w poprzedniej książce, Stalina nawet jego własna matka uważała za cara.
E.W.  - Być może uda mi się opisać postać Stalina  nieco inaczej niż dotąd.  Nie jako złodzieja - tyrana, a postać z ludzkimi cechami,  słabego i samotnego człowieka.  A przy okazji zwrócić uwagę na ducha rosyjskiego narodu, nostalgicznie  przywiązanego do  „swego batiuszki  cara”.

S. - No, to zainteresowała mnie Pani! Życzę powodzenia i dziękuję za rozmowę!

^{Fot. Materiały prasowe}