„Stany splątane” - recenzja

Po „S@motności w sieci” przychodzi czas na kolejne obserwacje kondycji ludzkiej natury. Nie będzie tu zaskakujących historii, tylko codzienność, „samo życie” w którym często brakuje happy endu.

Janusz Leon Wiśniewski z właściwą sobie wrażliwością opowiada o emocjach. W charakterystyczny sposób pisze o miłości, tęsknocie i samotności. Jego bohaterowie posiadają wiele warstw psychologicznych, a autor odziera i ubiera postaci w sposób naturalny i bez przekłamania. ''Stany splątane” to pięć opowieści, które mogły wydarzyć się w prawdziwym życiu. Jest w nich wielka dbałość o szczegół, dlatego w pierwszej historii, „O utracie zmysłów” pisze o zapachu, który w najmniej oczekiwanym momencie może przypomnieć stratę. Porusza również temat inności i rzuca światło na trudne rodzicielstwo. Pojawia się też problem braku wybaczenia. Janusz Leon Wiśniewski pokazuje, jak może wyglądać życie pozornie podobnych do siebie kobiet. Przedstawia też historię mężczyzny, który został pozbawiony pamięci i przez to również własnej tożsamości.

Jego bohaterowie są rozrzuceni po świecie, często przebywają w różnych szerokościach geograficznych, a jednak mimo tego mają te same problemy, co wszyscy ludzie. Dlatego prawdziwymi bohaterami w tych opowieściach są emocje, które zna każdy z nas. „Stany splątane” zbiera je wszystkie z pieczołowitą wrażliwością. Opowiadania zatrzymują czytelnika. Zmuszają do zastanowienia. Dotykają naszych wewnętrznych warstw.

I tak, z literaturą wrażliwej psychologii albo pogrążamy się w niej albo staje się dla nas nie do zniesienia. W opowieściach Janusza Leona Wiśniewskiego często znajdujemy konotacje z genetyką, nauką i chemią. Często zdarza się, że te pojedyncze elementy są częścią większej całości, która zmusza nas do myślenia nad trudnymi tematami takimi jak przemijanie. Melancholia, która towarzyszy każdej historii idealnie wpisuje się w klimat nadchodzącej jesieni.

Sylwia Wasin
(sylwia.wasin@dlalejdis.pl(

Janusz Leon Wiśniewski, „Stany splątane”, Wydawnictwo Znak, Kraków 2023.