„Zew krwi” – recenzja

Akcja powieści skupia się na Bucku, potężnym psie zaprzęgowym, który mieszkał w zaciszu Kalifornii. Jednakże, gdy zostaje porwany i sprzedany jako pies zaprzęgowy na Alaskę, zaczyna się dla niego nowe, trudne życie. Buck staje przed wyborem dostosowania się do surowych warunków życia na północy lub poddania się brutalnej rzeczywistości.

London ukazuje w "Zewie krwi" brutalność przyrody i walkę o przetrwanie, zarówno ludzi, jak i zwierząt. Buck, będąc pierwotnie psem domowym, zmuszony jest dostosować się do nowego środowiska, gdzie panuje prawo silniejszego. Odnosząc się do tytułowego "zewu krwi" – dzikiego, pierwotnego instynktu przetrwania, Buck, prowadząc własną walkę, uwydatnia dzikie instynkty, które są w nim głęboko zakorzenione.

Głównym tematem książki jest również relacja człowieka ze zwierzętami i naturą. London ukazuje, jak człowiek może ujarzmić dziką przyrodę, wykorzystując zwierzęta do własnych celów, jednocześnie pokazując, że natura ma swoje prawa i nie ulegnie całkowicie kontroli.

Język używany przez Londona jest mocny, obrazowy i sugestywny. Autor doskonale oddaje atmosferę surowego krajobrazu północnej Alaski, opisując zarówno piękno, jak i niebezpieczeństwa tego regionu. Styl pisania Jacka Londona sprawia, że czytelnik z łatwością wczuwa się w brutalną rzeczywistość bohatera, przeżywając z nim zarówno trudy, jak i triumfy.

Książka "Zew krwi" to nie tylko opowieść o psie, który staje się dzikim zwierzęciem, ale także głębokie spojrzenie na kondycję ludzkości wobec dzikiej przyrody. London stawia pytania o naturę, dzikie instynkty i cenę, jaką płacimy za cywilizację. To lektura, która porusza, zadaje trudne pytania i skłania do refleksji nad miejscem człowieka w świecie przyrody.

Magdalena Chmielewska
(magdalena.chmielewska@dlalejdis.pl)

Jack London, „Zew krwi”, 2023, Kraków, wydawnictwo MG