„Bravo Patrizio” – recenzja

Lampka czerwonego wina, dobra książka albo po prostu relaks w domowym zaciszu, żadnych trosk, spraw do załatwienia, naglących decyzji do podjęcia. Po prostu wypopczynek.  I do tego muzyka, która nie jest nachalna, ale pozwala się pobujać w swoim rytmie.

Patrizio Buanne to jeszcze nie jest nazwisko bardzo rozpoznawalne w Polsce, ale miłośnicy włoskiej sceny muzycznej na pewno je kojarzą. Dla pozostałych osób to zapewne kwestia czasu biorąc pod uwagę rozpęd, jakiego nabrała kariera Patrizio.

„Bravo Patrizio” to płyta, dzięki której Patrizio Buanne może zagościć w świadomości polskich odbiorców. Tym bardziej, że artysta ma polskie korzenie – jego mama pochodzi z Polski. Niewątpliwie głównym atutem tej płyty jest głos wokalisty – uwodzi on w klasycznym, dobrym stylu. To głos, który oczarowuje, nie jest jednak przy tym w natarczywy, pozwala się wyciszyć i zrelaksować.

W „Bravo Patrizio” przeplatają się dwa języki – włoski i angielski.  To niezywkle przyjemna dla ucha kombinacja, spójna i różnorodna zarazem. Przede wszystkim jednak jest to muzyka ponadczasowa. Z pewnością wpadnie w ucho romantykom.

Płyta „Bravo Patrizio” to niejako pamiętnik artysty. Nie są to nowe utwory, a raczej zbiór największych przebojów, ważnych dla muzyka i jego fanów. Na tej płycie znajdziemy interpretacje największych klasyków włoskiej muzyki (jak chociażby „Che Sera”), dzięki czemu można razem z artystą ponucić.

Płyta „Bravo Patrizio” kojarzy się z romantyczną kolacją we włoskim stylu. Klasyczne wydanie, gorący włoski temperament, uwodzicielski głos, emocjonalny przekaz, z wysmakowanym wykończeniem. Płyta, która z pewnością nie znudzi się po pierwszym przesłuchaniu.

Agata Podgajska
(agata.podgajska@dlalejdis.pl)

Patrizio Buanne, „Bravo Patrizio”