Kizomba, bachata, zouk – salsa niejedno ma imię

Salsa to różnorodność
Najbardziej popularna salsa to zarówno rodzaj tańca jak i muzyki. Zrodziła się z mieszanki rytmów kubańskich i karaibskich mniej więcej w latach 1940 – 1970. Niemałą rolę odegrał tutaj też jazz. Początkowo do worka z napisem salsa wrzucano różne style, takie jak mambo, cha-cha, etc. Wzbudzało to wiele kontrowersji, gdyż muzycy często upierali się przy jednym stylu muzycznym, nie chcąc łączyć go z innymi popularnymi nurtami. Jednakże ta różnorodność jest niezwykle charakterystyczna dla salsy – łączy ona w sobie kroki i figury z różnych stylów tanecznych, które wykonuje się przy równie różnorodnej muzyce. W samej salsie można wyróżnić też kilka jej rodzajów, które różnią się krokiem podstawowym, umiejscowieniem kroków (na 1 lub na 2), geometrią tańca (po kole lub linii), sposobem prowadzenia partnerki oraz ilością elementów akrobatycznych. Na przykład salsa na Kubie powstała z połączenia tańca son z rumbą, a w Portoryko czerpała inspirację głównie z lokalnych tańców. Ogólnie można wyróżnić salsę kubańską – tak zwaną Casino, portorykańską, Salsę New York Style i Los Angeles Style.

Taneczne szaleństwa z Karaibów
Ściśle związany z salsą jest styl bachata, wywodzący się z Dominikany. Na imprezach latynoskich czy tak zwanych salsotekach, obok tańca zwanego merengue i właśnie salsy, najczęściej tańczy się bachatę. Spośród innych stylów tanecznych bachatę wyróżnia przede wszystkim zmysłowość i romantyczny charakter tańca. Piosenki tego typu traktują zazwyczaj o miłości, często niespełnionej, stąd też odrobinę smutny wydźwięk bachaty, zwanej gorzką muzyką i łączonej także z bluesem. Pierwszą bachatę tworzyli służący po dniu pracy, grając ją na czym się tylko dało – na czymkolwiek, co było pod ręką, niekoniecznie na instrumentach muzycznych. Jako taniec charakteryzuje się bliskością ciała partnerów, wyczuciem drugiej osoby. Muzyka jest raczej wolna. Podstawowy krok jest bardzo zmysłowy, partnerzy są wręcz wtuleni w siebie. Znamienny jest ruch bioder wykonywany w miejsce salsowej pauzy. Bachata ulega wpływowi  innych stylów muzycznych i tanecznych, w wyniku czego powstają takie „hybrydy” jak: bachaton (połączenie z reggaetonem) czy bachatango (inspiracje z tanga argentyńskiego).

Zouk jest zaś tradycyjnym stylem w muzyce karaibskiej, który miał swój początek na wyspach Gwadelupa i Martynika. Stał się popularny w latach 80. ubiegłego wieku. Wczesny styl zwany zouk największą inspirację czerpał z tak zwanego calypso i reggae. Obecny zouk jest bardzo zmysłowym tańcem, który wymaga od tancerzy dużej gibkości i giętkości ciała. Opiera się w głównej mierze na ruchu bioder i ramion. Natomiast kobiety powinny zmysłowo krążyć głową. Partnerzy są blisko siebie, tak jak w bachacie. Podobny jest także rytm – raczej wolny. W zouk wykonuje się też dużą ilość obrotów, ale podstawy tego tańca nie są bardzo skomplikowane.

Z kolei kizomba to muzyka i taniec stworzone w Angoli w latach siedemdziesiątych. To chyba najbardziej zmysłowy z tańców związanych z Karaibami. Wywodzi się on bezpośrednio z zouk’a. Muzykę można opisać jako delikatną, przeplataną mocniejszymi rytmami afrykańskimi. Jest ona lekko transowa, a teksty utworów śpiewane są zazwyczaj po portugalsku. Stąd też jest popularna we wszystkich krajach portugalskojęzycznych, ale powoli wchodzi na parkiety innych krajów europejskich, w tym także Polski.

Jeśli więc zainteresował Was któryś z opisanych stylów tanecznych, zachęcam do uczestnictwa w kursach salsy, bachaty czy zouk’a! Tym bardziej, że Sylwester tuż tuż.

Sylwia Pardej
(sylwia.pardej@dlalejdis.pl)