Retro Bruno Mars?

Z fajnymi piosenkami lub artystami jest tak, że gdy już ktoś w radiostacji ich zauważy i wrzuci na listy przebojów, a później dany kawałek wpadnie w ucho słuchaczom, to słuchamy czegoś bez końca. Tak też było w przypadku pierwszej płyty Bruno Marsa. I chociaż odechciewało się już tych jego piosenek, to nie można mu pewnych rzeczy odmówić. W tego utworach usłyszymy reggae, R&B i soul, pop. Podobno nawet rock i hip-hop, chociaż tego akurat ja już nie słyszę. Jego muzyka jest fajna i lekka, idealnie nadaje się do podróżowania samochodem. Miła dla ucha i niewymagająca. Czy taki jest też jego drugi album „Unorthodox Jukebox”?

Spokojna "Young Girls", strasznie oklepana i osłuchana "Locked Out Of Heaven", która chociaż nic w sobie nie ma, to wpada w ucho. "Gorilla" - idealna do słuchania w samochodzie,  "Treasure", który przypomina mi trochę piosenki boysbandów i nie uważam, że to źle, prawie balladowe „Moonshine” i „When I Was Your Man” Natalie, która nie powala na kolana. „Show Me” w fajnym klimacie reggae.

Nie będę udawać, że jestem znawczynią muzyki, że w każdym kawałku słyszę "klasyczne brzmienia" i "wpływ" X czy Y. Mnie płyta ma mi się podobać i tyle. Ma mi się przy niej dobrze sprzątać, gotować, czy czekać na autobus. A „Unorthodox Jukebox”? Nie jest zła. Nie zanudziłam się, nie pomijałam żadnego utworu. Ot, miłe dla ucha kawałki, jedne sprawiające, że chce mi się tupać nogą, inne sprawiające, że chętnie ich słuchałam i podziwiałam z parującą herbatą w ręku padający za oknem śnieg.

Bruno Mars nie jest dla mnie objawieniem, mistrzem, ale nie jest też kiepskim wytworem showbiznesu albo wytwórni muzycznych. Łączy różne style i robi to dobrze. Dzięki temu muzyka wydaje się świeża i przy trzecim kawałku nie mamy wrażenia, że ciągle słyszymy to samo tylko z innym tekstem.

Katarzyna Bereza
(katarzyna.bereza@dlalejdis.pl)

Bruno Mars, “Unorthodox Jukebox”, Warner Music 2012