„Mezalians. Intrygi i namiętności. Tom 1” – recenzja

Książka ta należy do gatunku literatury obyczajowej. Jej autorka, Elżbieta Pytlarz podkreśla, że chciała pokazać jak wiele łączy ludzi żyjących z początkiem XXI wieku, z tymi którzy mieszkali na tej planecie ponad 200 lat temu. Rzeczywiście, trafne są spostrzeżenia autorki dotyczące wszelkich podobieństw, co w obliczu opowiedzianej historii i nieludzkich w niej zachowań, pozostawiło we mnie dozę niepokoju. Opowiedziana historia to starcie mieszających się klas społecznych i wynikających z tego intryg i nieporozumień. Zagubiona Emilia Złotkiewiczównia, będąca pierwszoplanową postacią, której losy rozgrywają się kosztem majątku i dostatniego życia swojego ojca. Dziewczynie brakuje wsparcia ze strony najbliższych, możliwości wyboru, wolności, a przede wszystkim radości i szczęścia ze swoich młodzieńczych lat. Wymuszony związek z niejakim Henrykiem Długopolskim nie jest szczytem jej marzeń, szczególnie, że rozpustny i swawolny chłopak łatwo wpada w tarapaty.

Przyznam szczerze, że główna bohaterka od razu skradła moje serce, a jej dobroć i delikatność były dla mnie jako czytelnika wręcz urzekające. Podzielałam każdą, ze spotkanych przez nią przykrości i najzwyczajniej w świecie było mi przykro. Na nieco odmienne zdanie zasłużył Henryk, którego przyzwyczajenie do pieniędzy i wygodnictwa związanego z ich posiadaniem, skutecznie mnie odepchnęły. Oczywiście napotkacie w tekście, wiele innych, barwnych postaci wywołujących skrajne uczucia, których decyzje na pierwszy rzut oka nie zawsze będą zrozumiałe. To książka, której obyczajowy charakter nie współgra z różnorodnością i intensywnością poznawanych w niej postaci. Rosły ród Długopolskich z początkiem wprawia czytelnika w zakłopotanie. Liczba bohaterów i zawiłość ich pokrewieństwa wymaga dużej uwagi i skupienia, dlatego też dwie przed ostatnie strony lektury poświęcone zostały drzewu genealogicznemu, na którym jasno zilustrowano więzy pomiędzy rodziną Długopolskich, Zimońskich i Goldbaumów. To dość pomocna informacja dla czytelników rozpoczynających przygodę z tym tytułem, którzy nie zaglądają na koniec książki, póki do niej nie doczytają.

Stała część recenzji mojego autorstwa, czyli ocena wizualna. Pierwszy tom „Mezalians. Intrygi i namiętności.” to poręczna lektura, która liczy sobie niecałe 430 stron, drukowanych przyjemną dla oka, dużą czcionką na pożółkłym papierze. Lubię książki, której okładki w pewien sposób odkrywają rąbek tajemnicy jej treści, co dzieje się także w tym przypadku. Pierwsza strona zachowana w ciepłej gamie kolorystycznej, zdobiona jest lekkimi i zwiewnymi elementami kwiatowymi. Urzekła mnie nie tylko jej treść, ale urzekł sam jej wygląd. Pełne chapeau bas dla ilustratora!

Polecam z czystym sumieniem tym, którzy potrzebują w tę smutną pogodę nieco ukojenia i wartościowej lektury na odpowiednim poziomie kulturalnym. Przyznam szczerze, że pomimo pierwszej fascynacji graficznej, powierzchownie jednak zakwalifikowałam powieść pani Pytlarz do książek dedykowanych mojej Babci. Karcę siebie za tak pochopną ocenę, bo z tą książką płynie się w czasie, zatraca w jej tekście i bezwzględnie pragnie jej kontynuacji. Ten typ literatury urzeka mnie najbardziej, dlatego też znajduje swoje specjalne miejsce na książkowym regale.

Klaudia Dydymska
(klaudia.dydymska@dlalejdis.pl)

Elżbieta Pytlarz, „Mezalians. Intrygi i namiętności. Tom 1”, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa 2023