Zespół znikającego płodu

Jeśli zgon płodu nastąpi we wczesnym etapie, najczęściej ulega on wchłonięciu przez organizm matki i pozostaje niewidoczny poza badaniem USG. W późniejszym okresie ciąży obumarły płód nie zanika całkowicie, lecz dochodzi do stopniowego wchłaniania płynu owodniowego. Zjawisko to nazywane jest także „zespołem znikającego pęcherzyka” lub „bliźniaka”.

Najczęściej odpowiadają za to letalne wady genetyczne i rozwojowe, a rzadziej nieprawidłowa implantacja łożyska czy anomalie przyczepu pępowiny. Istnieje również teoria, że silniejszy płód przejmuje więcej składników odżywczych, co prowadzi do obumarcia słabszego.

Zespół znikającego płodu diagnozuje się głównie w badaniach USG. Lekarz może zauważyć dwa pęcherzyki ciążowe różnej wielkości, brak akcji serca u jednego z płodów i stopniowe zanikanie martwego płodu w kolejnych badaniach.

Pomocne mogą być także badania hormonalne – nagły spadek poziomu hormonów ciążowych bywa sygnałem obumarcia jednego zarodka. Rzadziej pojawiają się objawy podobne do poronienia, jak krwawienie, ból brzucha czy skurcze.

Zespół znikającego płodu zazwyczaj nie zagraża życiu matki, ale wymaga kontroli, ponieważ może zwiększać ryzyko zaburzeń krzepnięcia. Dalszy przebieg ciąży zależy od jej rodzaju: w ciąży dwukosmówkowej rokowanie dla drugiego płodu jest zwykle dobre, w jednokosmówkowej – niestety gorsze i często dochodzi do obumarcia współbliźniaka.

VTS to stosunkowo częste powikłanie ciąż bliźniaczych, którego nie da się w pełni przewidzieć ani mu zapobiec. Kluczowe znaczenie ma regularne USG i kontrola lekarska, które pozwalają monitorować rozwój ciąży i stan drugiego płodu.

Ilona Podsiadła
(ilona.podsiadla@dlalejdis.pl)

^{Fot. freepik.com}